Drottinn gaf og hann drottinn tók,
drottins nafnið lofað sé.
Einatt það mér yndi jók,
eg er gerður úr steini og tré;
seinast, þegar ég sá í gær
sannlega komna háðung nær
landa mína – ég lifði samt,
lítið er lítið, og stutt er skammt.
 
Og lifði vel – og líst það sé
löglegt verk, þó að 14 manns
þjóðina mína hneppi í hlé;
hún á að vera þrælafans,
og þeir sem að hittu’ á þenna veg,
þeir eru sigldir eins og ég,
utan þetta einn eða svo,
og á við hina suma tvo.
 
Hafðu, bóndi minn! hægt um þig,
hvur hefir skapað þig í kross?
dýrðin vor þegar sýnir sig
þér sæmir best að lúta oss.
Á alþinginu áður var
ekki neitt nema höfðingjar;
bíddu nú við, og sjáðu senn:
svona á það að verða enn.
 
Taktu nú ekki orð mín samt
sem illu gamni fagni ég,
þegar að svo af skornum skammt
skýlaus rétturinn kemst á veg.
Hefndardagurinn eftir er,
„en enginn veit nær þetta sker“;
samt sem að áður held eg hitt,
hvur muni seinast éta sitt.