5ti þáttur
Snemma morguns, í birtingu úti, nálægt Klöruklaustri í Valladolid.

Gonsalez. Alonzo.
 
Alonzo: Hvur er þar?
Gonsalez: Einn sem þig öngvu varðar.
Alonzo: Gonsalez heyri’ eg mér gegnir nú.
Gonsalez: Hann að vísu, en hvur ert þú?
Alonzo: Vinur keisarans.
Gonsalez: Vitum hann dauðan.
Alonzo: Svo er það sagt og síst er að dylja, hentleg að heimför hans er orðin.
Gonsalez: Ert þú hér kominn, Alonzo?
Alonzo: Heyrðu –
Gonsalez: Nú grær grund yfir gröf vors herra.
Alonzo: Heyrðu, Gonsalez, hún er mér sögð ekki auðfundin undir moldu.
Gonsalez: Ég, við skiljumst.
Alonzo: Ég held það með.
Gonsalez: Ætlan okkar er upp að vekja grafbúa dauðan get eg að sé?
Alonzo: Það er og mest mér í skapi.
Gonsalez: Full hef eg fimm hundruð fylgdarmanna einbeitt lið allt að reyna.
Alonzo: Þei, þei, einhvur er hér á slóðum, gætum vor, Gonsalez, göngum úr vegi.
 
(Þeir skýla sér bak við klausturmúrinn.)
Filippus. Carranza erkibiskup.
 
Carranza: Herra konungur!
hvurt má nú dirfast
eg að trúa
augum mínum,
svo er mér hugtítt
um heilsu yðra
að eg í auðmýkt
andsvars að leita,
dýrstur einvaldur,
dirfast hlýt:
Hvað hefir úr húsum
höfðingjann þjóða
aldrei sem áður
var einn á ferð –
hvað hefir úr húsum
höfðingjann góða
langt af leið
lífvarða sinna,
dökkum alfalinn
dularklæðum,
kallað út, svo
að koldimmri nótt
og flærðafullri
sér fyrir trúir!
Virðist, ó virðist
hinn vegsamlegi
satt mér að segja
það er síst eg skil.