Gelur nú gleði
við glasmunna,
dunar fjöl und fæti gljáum,
gengur roka
með rokna blæstri
níðings nösum frá.
 
Brettar ro brýr,
bendist ofur mjög
kátur kúluvambi;
rymur rámur háls
af rembilæti,
það er kaupmanns kunn.
 
Strax er stafs vant
er af stað færist,
fara höndur í hlaði,
enni, það áðan
að ölbollum
laut, er leirugt allt.
 
Mælir þá munnur
þótt mál þvæli:
„Veit eg vínkaup
verst í heimi.
Gjalds er vant
við gleði óra –
skal það bændum
af baki fláð.
 
Endattu orð þín
né ummæli,
það er gömul
gróðaregla;
sú er og önnur
þótt örðug sé:
Stelattu svo
að stóru nemi.
 
Sefur samviska,
sæfðak hana
svo hún aldrei
um aldur vakni.
Sá var ormur
óduglegum
vörusölum
verst um gefinn.“
 
Baulaði þá
- brá upp grönum –
þjór þverhöfði
er á þambi stóð
um fætur hins
að foldu hrotinn.
 
„Orm þann! orm þann!
óduglegum
vörusölum
verst um gefinn,
samvisku seldak
mót silfri fyrr.
Henni varð ekki
varið betur.“