Spila - Móðurást

Fýkur yfir hæðir og frostkaldan mel,
í fjallinu dunar, en komið er él,
snjóskýin þjóta svo ótt og ótt;
auganu hverfur um heldimma nótt
vegur á klakanum kalda.
 
Hvur er in grátna sem gengur um hjarn,
götunnar leitar, og sofandi barn
hylur í faðmi og frostinu ver,
fögur í tárum, en mátturinn þverr –
hún orkar ei áfram að halda.
 
„Sonur minn góði! þú sefur í værð,
sérð ei né skilur þá hörmunga stærð
sem að þér ógnar og á dynja fer;
eilífi guðssonur! hjálpaðu mér
saklausa barninu’ að bjarga.
 
Sonur minn blíðasti! sofðu nú rótt;
sofa vil eg líka þá skelfingarnótt;
sofðu! ég hjúkra og hlífi þér vel;
hjúkrar þér móðir, svo grimmasta él
má ekki fjörinu farga.“
 
Fýkur yfir hæðir og frostkalda leið,
fannburðinn eykur um miðnæturskeið;
snjóskýjabólstrunum blásvörtu frá
beljandi vindur um hauður og lá
í dimmunni þunglega þýtur.
 
Svo, þegar dagur úr dökkvanum rís,
dauð er hún fundin á kolbláum ís;
snjóhvíta fannblæju lagði’ yfir lík
líknandi vetur – en miskunnarrík
sól móti sveininum lítur.
 
Því að hann lifir og brosir og býr
bjargandi móður í skjólinu hlýr,
reifaður klæðnaði brúðar – sem bjó
barninu værðir, og lágt undir snjó
fölnuð í frostinu sefur.
 
Neisti guðs líknsemdar ljómandi skær,
lífinu bestan er unaðinn fær,
móðurást blíðasta! börnunum háð,
blessi þig jafnan og efli þitt ráð
guð, sem að ávöxtinn gefur.