Fundanna skært í ljós burt leið,
blundar hér vært á beði moldar,
blessaðar fært á náðir foldar,
barnið þitt sært, ó beiska neyð!
Sofið er ástaraugað þitt
sem aldrei brást að mætti mínu;
mest hef eg dáðst að brosi þínu,
andi þinn sást þar allt með sitt.
Stirðnuð er haga höndin þín,
gjörð til að laga allt úr öllu,
eins létt og draga hvítt á völlu
smámeyjar fagurspunnið lín.
Vel sé þér, Jón! á værum beð,
vinar af sjónum löngu liðinn,
lúður á bón um himnafriðinn.
Kalt var á Fróni, Kjærnesteð!
Slokknaði fagurt lista ljós.
Snjókólgudaga hríðir harðar
til heljar draga blómann jarðar.
Fyrst deyr í haga rauðust rós.
Samið árið 1841
Tvö eiginhandarrit eru til, annað er varðveitt á Landsbókasafni í handritasafni Jóns Sigurðssonar (JS 129 fol.) og hitt er í bréfi Jónasar til Brynjólfs Péturssonar dagsett þann 18. febrúar 1842. [Er í bókinni: Brynjólfur Pétursson: Bréf. Aðalgeir Kristjánsson bjó til prentunar. Khöfn 1964].
Frumprentun í: Skírnir árið 1842.