Horfin er enn,
er unni’ eg mest
ættar von
úr alda heimi;
ennið ásthreina,
augun bláu,
brjóstið barnglaða
byrgt undir fjöl.
 
Gott hugði’ eg til
af guði senda
ylinn að ala,
ást að festa. –
Ættjörðu skyldi
ungur renna
kvistur af stofni
fyri krepptan reyr.
 
Gott hugði’ eg til
af guði senda
neistann að glæða
námsölum í. –
Ungur skyldi,
þau hinn eldri nam,
fræðin fegurstu
framar styðja.
 
Réði sá er ræður
rökum alda,
ástríkur faðir
alls vitandi.
Því skal traustri trú
trega binda,
frænda sviptur
framar þreyta.