Nú er vetur úr bæ,
rann í sefgrænan sæ
og þar sefur í djúpinu væra;
en sumarið blítt
kemur fagurt og frítt
meður fjörgjafarljósinu skæra.
 
Brunar kjöll yfir sund,
flýgur fákur um grund,
kemur fugl heim úr suðrinu heita.
Nú er vetur úr bæ,
rann í sefgrænan sæ,
nú er sumrinu fögnuð að veita.
 
Verum röskir í dag,
kveðum víkingalag
svo menn viti vér ætlum að berjast;
herjum flöskurnar á
og það fari sem má
og þeir falli sem ná ei að verjast.
 
Verum glaðir í dag
er í vinar vors hag
hefir veröldin maklega gengið.
Senn er Glólundur grænn,
senn er Grashagi vænn,
þar mun gaman að reika’ yfir engið.
 
Þó vér skiljum um stund,
þá mun fagnaðarfund
okkur fljótt bera aftur að höndum;
því að hjólið fer ótt,
því að fleyið er fljótt
er oss flytur að Glólundar ströndum.
 
Þegar lauf skrýðir björk,
þegar ljósgul um mörk
rennur lifandi kornstanga móða,
þá mun farið af stað,
þá mun þeyst heim í hlað
til hans Þorgeirs í lundinum góða.
 
Þá mun sjón verða’ að sjá
hvurnig hirðinum hjá
þar í haganum sauða þrífst fjöldinn;
þá mun riðið í lund
til að stytta sér stund,
þá mun staupunum glamrað á kvöldin.
 
Farðu glaður af stað,
leiði gæfan í hlað
þig á Glólundar hagsæla inni.
Vertu, Þorgeir vor, sæll!
vertu, vinur vor, sæll!
þetta veri vort skilnaðarminni.
 
Hafðu þökk fyrir allt
er þú varst oss ávallt!
nú mun vandhæfi slíkan að finna.
Veiti hamingjan þér
það sem hugsum nú vér,
góði hugljúfinn bræðranna þinna!