Dýrðlegt er að sjá
eftir dag liðinn
haustsól brosandi
í hafið renna;
hnígur hún hóglega
og hauður kveður
friðarkossi,
og á fjöllum sest.
 
Stíga þá stjörnur,
stórmargur her,
alskærar upp af
austurstraumum,
blysum blikandi
um boga heiðan
salar sólheima
á svalri nóttu.
 
Vaka þær og vaka
og veraldafjöld
sáu og sjá munu,
systur álfröðuls.
Sofnar ei og sofnar ei,
þótt sígi til viðar
sælust dagstjarna,
sést hún enn að morgni.
 
Svo er um ævi
öldungmanna
sem um sumar-
sól fram runna;
hníga þeir á haustkvöldi
hérvistardags
hóglega og blíðlega
fyrir hafsbrún dauða.
 
Vaka þá og skína
á vonarhimni
alskærar stjörnur,
anda leiðtogar:
traust og trú
og tryggrar speki
augað ólygna,
og andarnir lifa!
 
Gráti því hér enginn
göfugan föður,
harmi því hér enginn
höfðingja liðinn;
fagur var hans lífsdagur,
en fegri er upp runninn
dýrðardagur hans
hjá drottni lifanda.
 
Það var Jón Sighvatsson,
sofnaði prúðmenni,
gekk hann til grafar
í góðri elli;
geymd verður minning
göfugs stórbónda
í blessun hjá börnum
búenda lands.
 
Menjar skulu merkis-
mannsins frábæra
lifa og blómgast
í landi voru,
dáðar og dugnaðar,
dyggðar hvers konar,
frægðar og frama
fyrirmynd hann var.
 
Stríð er starf vort
í stundarheimi,
berjumst því og búumst
við betri dögum.
Sefur ei og sefur ei
í sortanum grafar
sálin – í sælu
sést hún enn að morgni.