I
Fædd er eg þar sem fjallatindur
fólgið ylgott hreiður ber,
skjótt inn hvassi hvirfilvindur
hossaði mér í fangi sér;
breiðir og greiðir vængir verða,
væn úr hreiðri móðir sá
mig að fara minna ferða,
megni vinda ósamgerða
hátt yfir ský að heiði blá.
Dunaði loft um dökkar fjaðrir,
dimmum stormi fló eg gegn,
sólin há, og öngvir aðrir,
augna minna glæddi megn;
þekkti ég hættu ei né ótta,
æ á flugi glöð og hlý,
lítið hremmdi ég lamb á flótta,
lyfti því upp til sólargnótta,
drakk þar barkablóð úr því.
Einhvurn daginn ofan fló eg
illskuramma jörð að sjá;
eldur og hvellur – og svo dó eg,
allt varð dimmt, eg féll í dá;
lík hef eg verið lágt á jörðu,
legið í rauðu blóði þar;
vaknaði svo til harma hörðu
hjarta mitt er sundurmörðu,
hví dó eg ei til eilífðar!
Vaknaði ég í hörmum hörðum,
heil var sál en megni stytt;
hnjúkur minn, með hamragörðum!
hvar eru skýin, yndið mitt?
hvurt er horfin gleði geima,
góði fjaðurhamurinn?
Eg er svam um sólarheima,
sit nú, orðin stúlkufeima,
eins og gimbur grannvaxin.
Hrynur mér af höfði niður
hárið sítt og mjúkt og ljóst,
varla þolir veðrahviður
varið líni meyjarbrjóst;
fyrir háan himinboga
hefi ég fengið bæ og fjós;
fyrir bláa bergið troga-
búr, og dapran hlóðaloga
fyrir skærast skrugguljós.
II
Ó, að þeir fjötrar aftur brystu!
Ó, eg lifði þá sælutíð,
að mig vindarnir aftur hristu
eldinga gegnum dyn og stríð!
Ó, að flugvanar fjaðrir spryttu
fram um mjallhvíta öxl og háls.
Ó, að vindar mig aftur flyttu
upp yfir höfði glaðrar skyttu,
skundaði ég um skýin – frjáls!
Ónýtis til mín löngun leitar
ljósu heimkynni mínu ná,
vart yfir mínar varir heitar
veldur hún sér í skýin há;
flugsterka vængi fyrir, greiða,
fékk eg handleggi mjúka, smá,
sem megna’ eg ekki móti breiða
manni kærum og sælan – neyða
mínum að brenna munni á.
Frjálsa lofthafið, föðurbólið,
fríðan og breiðan himingeim,
misst hefi ég, og móðurhólið;
mannkinda hrakin niður í heim,
hlýt eg að sitja í svartri treyju
saman við smá og huglaus börn,
og kúra hér á kaldri eyju,
kalla mig allir fagra meyju,
og vita ekki’ að eg er örn.