Hæð veit eg standa –
það var Herborg áður
fleiri’ en fimm daga –
þars eg feiknstafi
fleirsta’ um leit,
svalri Sefströnd á.
 
Harðan helgaldur,
þá er um haf kominn,
vindur á vogi blæs,
brimskafl bláfaldinn
buldri þungu
grenjar að grunnsteinum.
 
Eitt var það undra
er eg þar eyrum nam
þá næddi næturkul;
ungbarns ópi,
sem þess er ófætt dó,
þótti mér hvurt strá stynja.
 
Hví er svo þrunginn þú
þungu drepur
höfði moldu mót?
hví þú in hárfagra
hrelldum lík
sóley! sólu flýr?
 
Hvurt þá svo harðráð
og heiftarfull
býr í brjósti lund
Hræsvelgs hrímþursa,
er í hvirfilbyl
fer of foldar jaðar?
 
Var það ei ærið
er þú áður felldir
sóluborið blóm,
þótt ei saklausu
síðan hingað að
feyktir þess frækorni.
 
Illska, andstyggð
og óþoli,
örgust eiturjurt,
grær hér í grasi
uns guðs veður
fellir þau fullvaxta.
 
Syrgir nú einmana
ið unga blóm
runnið í reit lasta,
hörðum huga
hatar sól og vind
fyrir tilveru tíma.
 
En Bergur! þú
sem und bjargstórum
syndaþunga þreyr,
höfði hnarreistu
- svo er hjartað blint –
apast að óheillum.
 
Saklaust blóm
þau er ei synd þekktu
felast fyri þér,
þars þú glaður
þeim er gabbað fékkst
mætir að munaði.
 
Ómar mér í eyrum
þitt eymda kvein,
þá hörðum heldróma
sveiptur sárlega
um seinan vaknar
for Nágrindur neðan.
 
Illar nöðrur
þær eð æ vaka,
sárt á sálu bíta,
þannig vaknar
sá í villi svaf.
Æ koma mein eftir munað.

Samið á árunum 1826-1828.
Eiginhandarrit er varðveitt í Árnastofnun í handritasafni Konráðs Gíslasonar (KG 31 b).
Frumprentun í: Ljóðmæli eptir Jónas Hallgrímsson. B. Pjetursson og K. Gíslason hafa sjeð um prentunina. Khöfn 1847 [Titill: Baktriski syndarinn].