Þokan yfir vík og vogi
votu fangi þögul grúfir,
gnauðar fyrir svölum sandi
sjór, en þegja vindar ljúfir.
 
Báran smáa strýkur steini
(steinn er fyrir þangi bleikur)
eins og sér á köldum karli
konan ung að hári leikur.
 
Hvað er á vogi? hafmey fögur!
hratt hún fer og snýr að landi,
leika fyrir björtu brjósti
bárur ungar sívakandi.
 
Skáldið:
Hafmey fögur! hvaða, hvaða!
hárið bleikt af salti drýpur;
vel skal strjúka vota lokka
vinur þinn, sem hjá þér krýpur.
 
Sæunn:
Djúpt á mjúkum mararbotni
marbendlar mér reistu höllu;
hingað svam eg hafs um leiðir,
hárið er því vott með öllu.
 
Skáldið:
Hafmey fögur! hvaða, hvaða!
hönd og fótur – aldrei slíka
sá eg mynd í sólarheimi,
sinn þau eiga hvurgi líka.
 
Sæunn:
Ein er gyðjan öllum fremri
áður löngu úr hafi gengin,
fljóða prýði, fíra gleði,
fegri mér, og síðan engin.
 
Skáldið:
Hafmey fögur! hvaða, hvaða!
háls og brjóst að þúsundföldu
álitlegri eru og skærri
en „Albert“ hjó úr steinum völdu.
 
Sæunn:
Ástarguð við brjóst mér beygði
boga sinn í fyrri daga,
fyrirmynd því fann hann enga
fegri – það er gömul saga.
 
Skáldið:
Hafmey fögur! hvaða, hvaða!
köld er þú sem mjöll á ísi,
engi roði kviknar á kinnum,
kærum yl þótt augun lýsi.
 
Sæunn:
Bý eg undir kristallkrossi,
kaldri skemmu straumar svala;
bleikar eru bárudætur,
blóðið er rautt í þernum dala.
 
Skáldið:
Hafmey fögur! hvaða, hvaða!
hjartað berst og slær af mæði;
hallaðu að mér höfði þínu,
hvíldu þig svo og þiggðu næði.
 
Sæunn:
Hjartað berst og hjartað titrar,
hjartað slær og berst af mæði,
því eg ann þér miklu meira,
mannsmynd kær! en um eg ræði.