(Friedrich Schiller)

dunar í trjálundi, dimm þjóta ský,
döpur situr smámeyja hvamminum í;
bylgjurnar skella svo ótt, svo ótt,
öndinni varpar á koldimmri nótt
brjóstið af grátekka bifað.
 
„heimur er tómur og hjartað er dautt,
helstirnað brjóstið og löngunarsnautt.
heilaga! kalla mig héðan í frá,
hef eg þess notið sem jarðlífið á,
því eg hefi elskað og lifað.“
 
„tárin að ónýtu falla á fold,
fá hann ei vakið er sefur í mold;
segðu hvað hjartanu huggunar fær
horfinnar ástar er söknuður slær;
guðsmóðir vill þér það veita.“
 
„tárin að ónýtu falli á fold,
fái’ hann ei vakið er sefur í mold.
mjúkasta hjartanu hugganin er
horfinnar ástar er söknuður sker
á harminum hjartað að þreyta.“