„Leiður er mér sjávar sorti
og sólgáruð bára“
síðan barma brutu
blíðan mér frá síðu.
Algildum hafa öldur
ótrúar gröf búið;
grimmar djúpt í dimmum
dauðasal hann falið.
 
„Eigi mega á ægi
ógrátandi líta“
móðir, systur, síðan
sjá ei bróður góðan;
löngum sjá þær lengi
lauguðum sjónbaugum
öldur á, og leita
að þeim er nam staðar.
 
Einatt úti sýnist
undir land á stundum
seglum skautuð sigla
sæhind þægum vindi.
Það er ei hann, sem Fanna
hallar leið að fjalli;
þoka er það sem rýkur
þýð á mari víðum.
 
„Sól gengur síð undir múla!
svo langar þig þangað“
ein sem ástin besta
ól á föðurbóli.
Hver veit hve langt leita
leiðar þarf nú arfi
hrelldrar móður, að kveldi
hennar í faðm renna?
 
Varð ekki í grænum garði
grafar auðið þeim dauða
greip á dökku djúpi
drómi, lífs úr blóma.
Blæju bláa ægir
breiddi yfir þig leiddan,
frændi! fyrr sem undir
fold og seimi heima.
 
Seggir af harmi hyggja
helst eiga, sem mega;
stutta stund að létta
starfa sinna. En minnast
eg með ástartrega
ætíð hlýt – því bætist
aldrei það eg þolda-
þín, minn bróðir góður!